اصولگرایان محتاج اصولگرایی

اصولگرایان و فتنه احمدی نژاد

چه احمدی نژاد را نفوذی بدانیم چه قهرمانی که توسط نفوذی ها ربوده شد، سؤالی که پیش می‌آید این است که چرا اینچنین شد. چرا فتنه احمدی نژاد مورد حمایت و تأیید رهبری و علما و حزب اللهی ها و احیاگر انقلاب و … از فتنه 20 ساله سبزها عمیق‌تر است. در مورد اصحاب آن فتنه به دنیاطلبی و مال حرام و خستگی از مبارزه و زاویه با ولایت و … اشاره می شد. در آن فتنه حمایت امثال هاشمی باعث گسترش فتنه شده بود. اینجا چه شد که مشکل اینقدر بزرگ شد؟ بزرگترین خطر برای اسلام و حذف رهبری و …

اصولگرایان باید چه می‌کردند که نکردند؟

به نظر من مشکل آنها در عدم اصولگرایی شان است. خوبی یک نفر و انقلابی بودن و مخلص بودن و … دلیل عدم نظارت بر او یا اجازه تخطی از قانون نمی شود. حق انتقاد حتی از بهترین ها و تساهل حتی نسبت به انتقادهای مغرضانه مانند واکسن در برابر چنین بیماریهای مهلکی است. مسلمانی فقط به جای مهر نیست. به راستگویی هست. اگر دنیاپرستی و اشرافی گری بیماری یا نشانه آن است خودمحوری و مشورت ناپذیری، متملق پروری و عجب پرکاری و دینداری و … هم هست. همه این‌ها در اصولگرایی هست اما امان از مصلحت گرایی ها و اهم و مهم کردن‌های بیجا (وقتی تزاحم نیست)!! امان از خوشحالی از انحراف رقیبان و دست کم گرفتن انحراف برای نورچشمی ها.

اصولگرایی و کفر و ایمان

قشر قابل توجهی از مردم عملا سکولاریسم را در زندگی پذیرفته اند. برخی دین را به اعتقاد به خدا تقلیل داده‌اند و اندکی حتی روحیه ضددینی پیدا کرده اند. این از نگاه به ظاهر شهرهای بزرگ و کارکردن در محیط خیلی از شرکتهای خصوصی و رویت صفحات فیس بوک هموطنان هویداست. قسمتی از نیروهای انقلابی برای راضی کردن این قشر در درجات مختلف سکولاریسم را در فکر سیاسی خود پذیرفته اند.

خوب چاره این دردها از منظر اصولگرایی چیست؟ قشر غیردیندار را چگونه می‌شود به دینداری مایل کرد وقتی حتی حاضر به حضور در محافل سنتی تبلیغ دین نیست؟ یک راهش در اصولگرایی است. پایه دینداری ایمان به غیب است. ریشه بسیاری از اباحیگری ها ضعف ایمان به غیب است حتی اگر ابراز نشود. غیب محسوس نیست.

وقتی فرد شکاک یا غیرمعتقد می‌بیند دینداران و اصولگرایان تقریباً در هر شرایطی به اصول و ارزشهای خود پایبندند. حتی حاضرند سختی بکشند یا شکست بخورند ولی مرتکب آنچه ناحق می‌دانند نشوند. به این فکر می‌افتد که لابد خبری هست. چیزی هست که اینان را وا می‌دارد به ظاهر خلاف منفعت خود عمل کنند.

این را بگذارید در کنار آن رفتاری که هر اصلی را با مصلحتی تبصره می زند. وجود مخالف بدحجاب را نشانه بی دینی مخالفان می‌شمرد ولی موافق بدحجاب را نشانه عمق اعتقاد مردمی به انقلاب. اجرای هر قانونی را اگر ضدانقلاب یا غیردینداران از آن (سوء) استفاده کنند لغو می‌کند (حتی بدون تشریفات تغییر قانون). حزب اللهی ها ولو با تدارکات سپاه و بسیج همیشه راهپیمایی خودجوش می‌کنند ولی برای مخالفین گویا اصل 27 قانون اساسی را موریانه خورده است. این را قیاس کنید آن نگاهی حفظ نظام را مهمتر از واجبات دین می‌شمرد و چنان تفسیری از این گزاره می‌کند که هر عملی از مدعیان حفظ نظام را توجیه می‌کند. دیندارانی که هرچه کوتاهی و اشتباه بکنند شکست نمی خورند چون بر اساس تئوری شان برای حفظ نظام مجاز به دست زدن به هرکاری هستند. هیچ وقت مانند علی ع مجبور به قبول حکمیت اجباری برای وفای به عهد نیستند. مانند مسلم پیروزی را به خاطر ناجوانمردی از دست نمی دهند. جلوی عمرعاص حیا دست و پا گیرشان نمی شود.

حاصل رویکرد دوم این است که بی اعتقادان هرروز مطمءن شوند که مسلمانی دکانی برای دنیاداری است و خبری از غیب نیست. وگرنه این چه غیبی است که هیچ قیدی بر عمل معتقدانش نمی گذارد. عمل به نفع خود و جناح خود و توجیه کارهای خود که نیاز به ایمان به غیب ندارد، نفس آدمی بی هیچ اعتقادی مشغول همین کارهاست.

اینجاست که اصولگرایان برای دیندار کردن مردم محتاج اصولگرایی اند.

شخصاً متوجه نمی‌شوم انگیزه از حفظ حکومتی اسلامی به روشی که باعث بی دین کردن مردم می‌شود چیست؟

دغدغه جمهوری اسلامی خواهی

دغدغه این روزهایم جمهوری اسلامی خواهی است. یعنی نظامی مبتنی بر خواست مردم و درچارچوب قوانین اسلام. در دو سوی این مفهوم یکی جمهوری خواهی لیبرال وجود دارد که مبتنی بر خواست مردم است ولی حقوق بنیادین خود را اعلامیه حقوق بشر (یا چیزی نزدیک به آن) می شمارد و دیگری جمهوری اسلامی موجود و تلقی حاکمیت از حکومت ولایی که زمینه های دچار شدن به مرض استبداد را دارد و به مرور ارتباطش با خواست مردم و حتی قرائت دینی موردپسند مردم (و گاه حتی علمای اسلام) قطع شده است.

اصلاح طلبان به تدریج رودربایستی و تعارفات را کنار گذاشته اند و رویکرد اول را با این تکمله که خودشان مسلمان هستند و اعتقاد دارند چنان حکومتی بیشتر به نفع اسلام است (ترکیه را مثال می زنند) توصیه می کنند. این معنا در سخنرانی امیرارجمند در UCL و نامه تاجزاده به مطهری روشن است.

اصولگرایان هم که اصولا چندان به گفتگو وارد نمی شوند و سکوت و تاییدشان از اقدامات غیرقابل دفاع چیزی جز یک اصل (اطاعت از ولی فقیه) برایشان نگذاشته است.

بااطمینان می دانم که جمهوری اسلامی موجود را نمی خواهم ولی به نظر می رسد رویکرد اول هم عملا حکومتی اسلامی نیست و در عمل هم نمی تواند همه اسلام را اجرا کند (اسلام سکولار یا لیبرال). اصولی از اسلام اجرا می شود که با اعلامیه حقوق بشر تضاد نداشته باشد و این اسلام مشروط با فهم من از مسلمانی هم خوان نیست.

دغدغه این روزهایم جمهوری اسلامی خواهی است. می خوانم، فکر می کنم  و نیاز زیادی به سوال و گفتگو دارم (اگر امور روزمزه بگذارد).