نذار با دستای خالی به خرمشهر برگردم

یک هفته ایست مدام به آهنگ «نخلای بی سر» محسن چاوشی گوش می دم. هدفونو می ذارم توی گوشم و با repeat one انگاری روی پیاده روهای خیابون ولیعصر سر می خورم. توصیه می کنم حتما بهش گوش کنین.

محسن چاوشی این ترانه رو با همه دل و جانش برای شهرش خرمشهر ساخته ولی این آهنگ همه وجود منو درگیر وطنم می کند. وطنی که زیباست ولی مثل من افسرده است.

همیشه آخراش  خودمو می ذارم جای سعید جلیلی و با صدای چاوشی می خونم:

با اینکه دورم از شهرم
با اینکه آخر خطــــــــم

با اینکه شهر ویرونست
هنوزم عاشق شطــــم

خدایا من با این مــــردم
با این احساس همدردم

نذار با دستای خالی
به خرمشهر برگردم

می شنوم و بغض گلومو فشار می ده. خیسی چشمامو از نگاه عابرای روبرو می دزدم.

3 خرداد نودو یکه و سعید جلیلی بغداده. من با تمام وجودم می خوام که دست خالی به وطن برنگرده. نه برای اینکه چیزی برامون بیاره. نه برای اینکه قیمت ارز و سکه و فلان و بهمان بالا بره یا نره.

نه برای اینکه امروز آخرین فرصته یا قراره تکلیفی تعیین بشه. نه برای اینکه جنگ نشه. ملتی که خیلی از جنگ بترسه حتما بهش دچار میشه ولی با خفت. می بینی من یه جورای خطرناکی هنوز بوی خون و جنون می دم.

زیاد سعی می کنم با مسایل منطقی برخورد کنم ولی راستش تحلیل منطقی بی احساس رو دوست ندارم. بی طرفیو نمی خوام وقتی نتیجه یک رویداد اینقدر مهمه. انگاری تیم ملی ایران با منتخب 6  تیم اول دنیا بازی می کنه. نه اشتباهات مربی و کاپیتانش و نه قدرت تیم مقابل باعث نمی شه با باخت تیمم راحت کنار بیام و یا باهاش منطقی برخورد کنم.

آقای جلیلی من باهات خیلی اختلاف دارم. اما نمی خوام با دستای خالی برگردی. نمی خوام تحقیر بشی. نمی خوام  6 نفری دوره ات کن و احساس بیچارگی کنی. حتی با وجود اینکه می دونم ممکن دستای پرت ممکنه باعث بشه به اشتباهاتتان اعتراف نکنید. ممکنه باعث بشه به من و امثال من بیشتر سخت بگیرید.

دوست دارم تیممون ببره و بعد همه مردم خوشحال بشن مثل آزادی خرمشهر.

دوست دارم  امیدوار باشم هنوز از عطر تن نخلای بی سر چیزی درت باقی باشد که اگر اونجا بیچاره شدی نذر کنی

خدایا من با این مــــردم
با این احساس همدردم